Tvrđava Ostrožac smještena je na stijeni iznad kanjona Une u blizini Cazina. Prvi pouzdan pisani trag potiče iz isprave iz 1321. godine o prodaji grada knezovima Nikoli III i Dujmu Baboniću, iako se u jednom izvoru spominje da je već 1286. bila posjed kneza Babonjića. Zahvaljujući dominantnoj poziciji kontrolisala je put uz dolinu rijeke Une.
U srednjem vijeku Ostrožac je prelazio iz ruku u ruke – od Babonića do Hrvatinića i drugih plemićkih porodica, a nakon osmanskog osvajanja 1577/78. Ferhad‑paša Sokolović pretvara ga u sjedište bihaćkog sandžaka. U osmansko doba bio je jedna od najjaćih kapetanija s nekoliko hiljada vojnika i desetinama topova, a krajem 17. i 18. vijeka Osman‑aga Beširević i njegovi nasljednici dodatno učvršćuju bedeme i grade bastione i kapetanovu kuću.
Porodica Beširević vladala je Ostroźcem skoro tri stoljeća. Nakon ukidanja kapetanija 1835. posljednji kapetan Murat‑beg Beširević digao je bunu protiv centralnih vlasti; tvrđava je zapaljena, a porodica osiromašena.
Godine 1896. Mehmed‑beg Beširević prodao je imanje grofu Lotharu von Berksu. Njegova supruga Isabella podigla je između 1900. i 1902. godine neogotički dvorac – jedini sačuvani dvorac u Bosni i Hercegovini – koji je opremljen luksuznim namještajem i služio je kao ljetnikovac do 1932. U Drugom svjetskom ratu kompleks je bio sjedište partizanskog Vrhovnog štaba, a poslije rata sirotište. Od 1967. u tvrđavi se održava kolonija kamenih kipara koja je stvorila više od 130 skulptura, a cijeli kompleks proglašen je nacionalnim spomenikom 2013. godine.
